BİZ HEP EN BAŞTAN KAYBETTİK

Tartının bir tarafına
kazandıklarımızı, diğer tarafına kaybettiklerimizi koyup tartmaya kalkarsak
eminim ki kaybettiklerimiz daha ağır basacaktır.



Hepimiz korkuyoruz.
Hayatımızdaki en değerli varlıklarımızı sahip olduğumuz en güzel
şeylerimizi kaybetmekten korkuyoruz. Her şeyin yalan her şeyin riya her şeyin
çıkar olduğu bir dünyada yaşadığımızı anımsayınca daha da bir sıkı
sarılıyoruz kaybetmek istemediklerimize.



İlk kayıplarımıza bebeklikten
başladık. Çok sevdiğimiz Annemizin sıcacık kucağını büyümeye başladıkça
kaybettik. Her ağladığımızda sığınağımız olan huzur veren göğsü çaresizce bir
ağlamayla soğuk bir oyuncağa bıraktık. Her kaybolan oyuncağın yerini yeni
bir oyuncak aldı ağlamayı keselim istediler. Bizde hep ağladık ağladık ve
sustuk. Ta o dönemde öğrendik aslında sevmenin, istemenin kaybetmek olduğunu.



Konuşmaya başladık.
Konuştuk yerli yersiz saçma sorular sorduk, azarlandık, susturulmaya çalışıldık.
Ama hiç susmadık. Kim bilir belki de o zamanlardan anlamışız ileride içimizdeki
çocuk coşkusuyla laf kalabalığı yapan mutlu cümleler kurmayı unutacağımızı.



Okula başladık,
çocukluğumuzu kaybettik. Sorumluluk almaya başladık. Oyun merakımızın yerini
derslerde dikkatimizi çeken insanların hayatlarını sorgulamaya başladık.
Şımarıklığımızı kaybettik.

Büyüdükçe ne olacağım
derdine düşüp elma şekeri için ağlayan saf duygularımızı kaybettik.

Ergen olduk ilk aşkımız
için ağlamayı öğrendik. Ağlarken içimizde ki coşkuyu yitirdik.



Büyümüştük artık bir
çoğumuz. Doktor, öğretmen, mühendis olamadık. Hayat bizi kandırmıştı, önce
hayallerimizi sonra umutlarımızı çalmıştı. Umudumuzu hayallerimizi kaybettikçe
dünyada ki kötülüğe adapte olduk ruhumuzu kirlettik, İnsanlığımızı kaybettik.



Sevdalarımız oldu. Çok
sevdik, çok sevildik. Bugün yanımızda olanı yarın kaybettik. Yediğimiz her
darbede yalnızlığın kötü bir şey olmadığını öğrendik.

Dostlarımızdan yediğimiz
kazıklardan, güvenmemeyi öğrendik, güven duygumuzu kaybettik. 

Ve kayıpların en
acısını  Annemizi Babamızı kaybederken öğrendik.

Ölüme yaklaştıkça arkamıza
baktığımızda aslında onca zaman içerisinde sadece zamanımızı boş yere kaybettiğimizi
gördük ve koca bir yaşamı kaybettik.



Yaşamımız boyunca hep
kaybetmeye mahkumuz. Veya ben öyle düşünüyorum. Her kaybedişimde suskunluğuma
yenik düşüyor kaybettiklerimle beraber iç dünyama sıkı sıkıya sarılıyorum. Önce
kendimi kaybediyor sonrada beni çok özlüyorum. “Kızım saçmalama kendine gel”
diyorum çoğu zaman zoraki de olsa yaşıyor havasına bürünüyorum.



Büyük kayıplar vermemeniz
dileğiyle