EN BÜYÜK DÜŞMANIMIZ YALNIZLIK

Gariptir insanoğlu
yalnızlığı hem sever, hem söver. Yalnızlık acıtsa da canını, uzaklaştırır
bu yakınlıkla gelen insanları.

İlk bakışta birçoğuna göre
ne kadar ürkütücü, soğuk bir kelimedir değil mi yalnızlık?

Çoğumuz farklı hislere kapılırız bu durumla karşılaştığımızda. Kimi gerçekten
sever yalnız kalmayı iç huzuru bulmak için kaçar insanlardan, kimilerimizinki
ise istem dışıdır, kaderdir. Hangi durumda olursa olsun duygular ortaktır. Her
insan aynı ölçüde çeker yalnızlık acısını.

 

Ne şiirler yazılmış, ne
şarkılar bestelenmiştir yalnızlık üzerine. Yalnızlık benim ayrılamadığım
sevgilimdir diyen, veya insan yalnız doğdu, yalnız ölür diye kendini avutan
sayısız insanlar. Oysa bunun koca bir uydurmaca olduğunu kişi  başını
yastığa koyar, koymaz  Dört duvar arasında, tavanlarla yaptığı sohbet
esnasında anlar.

 

Bilemez yalnız yaşamayanlar, diye söze girilir. Sitemler,dramatik sözlerle
devam eder konuşmalar. Uzun, uzun anlatılırken yalnızlık bir an duraksarsın
karşındakinin seni anlamadığını fark edersin ve işte o an beyninden vurulmuşa
dönersin.

 

Anlarsın ki içsel bir şeydir
yalnızlık  sana has, senin boşluğundur aslında ve susmayı yeğlersin.

Neden yalnız kaldığını düşünürsün. Sadece kendine sorarsın, kendinle yüzleşir,
kendinle hesaplaşırsın. 

Sen anladın hep insanları
oysa insanlar seni hep anlamazlıktan geldi, sen hatırladın onların doğum
günlerini ve sen hiç unutmadın onlar unutsa da en sevdiğin şeyin hatırlanmak
olduğunu. Yine de üzülmedin ya da belli etmedin.

Neydi seni unutan vefasız insanlardan farklı kılan, çok mu korkuyordun yalnız
kalmaktan?

 

En başta yanımızda
olduğunu bildiğimiz insanların aslında arkamızda olduğunu öğrendiğimizde başlar
acı gerçek.

İlk darbeyi, sırtımızdan
ilk vurandan alırız. Mutlu olmayı beklerken hayatın acı taraflarıyla tanışırız.

Hayata inat sağlam
durduğumuzu yıkılmadığımızı ispatlarız. Ama öyle darbeler gelir ki ard arda
zamanla yorulur ve dayanacak gücümüz olmadığını anlarız Artık yarına dair
umutlarımız yoktur, uzun cümleler kurmayı bırakırız çünkü konuşacak halimiz
yoktur.

 

Yalnızız artık
yapayalnız. Geçici depresif anında  Hayattan vazgeçmek isteriz çoğu
zaman. Sonra bu kadar basit mi hayat der tutunacak bir el ararız. Düşman eli
bize dost gibi görünür. Yalnızlıktan öyle sıkılmışızdır ki en kötü insan bize
iyi görünür.

 

YALNIZ KALMA KORKUSU. İşte yalnız kalmanın en ürkütücü tarafı. Ve
yalnızlığı tetikleyen en büyük unsur.

Her zaman karşıdaki i
suçluydu? Bizi yalnızlığa mahkum eden, bizim hiç mi suçumuz yoktu?

Nedendir bilinmez hiç
kimse yalnız kalmalarından kendilerini sorumlu tutmaz, Mutlaka birileri
suçludur ve onları yalnızlığa itmiştir.

 

Bencildir insanoğlu kabullenmez
kendim hatasını. Oysa biz değilmiydik? Kendi isteklerimizi doyurmak
için insanları kaybeden.

Anlamsız hırslarımız,
benciliklerimiz, kıskançlıklarımız, sevgisizliğimiz ve gelinen son
nokta. Birde bakmışız ki yalnızlık çanları çalmaya başlamış.
Yalnızlığımıza vicdanımızı da katık edip başlamışız düşünmeye. Nerede hata
yaptım?

Bu soruların cevapları herkesin
yaşadıklarında farklıdır. Bilinen tek gerçek yalnızları ortak noktada
birleştiren unsur insanları etrafımızdan aslında bilerek ve isteyerek
ittiğimizdir.

 

Yalnızlığımızın ilacının sadece bizim elimizde
olduğunu unutmayalım. Yapmamız gereken tek şey sadece biraz hoşgörü,
inadına sevmek ve insanlara değer vermek.