GODOT’YU KORDON’DA BEKLEMEK

Yerel seçimlerin üzerinden 1 ay geçti. Siyasetten mucize
bekleyenler üzerlerindeki şoku atlatmadan cumhurbaşkanlığı “tezgahına” düştüler. Şimdiden Tayyip R. Erdoğan’ın Çankaya’ya kök
salmasını da kabullendiler. Zaten kabullenmekten başka şansları da yok. Çünkü
bugüne kadar AKP politikalarına karşı hiçbir alternatif üretemeyenlerden bundan
sonra mucize beklemek safdillik olur.

Tayyip R. Erdoğan’a ülkemiz siyasetine getirdiği yeni
anlayışlar için teşekkür etmeden 2014 yerel seçimlerini rafa kaldırmak doğru
olmaz. “Ekip lider için; lider daha
güçlü liderlik için” anlayışı AKP koridorlarından ülkenin bir çok yerine
yayıldı. Gördük ki tek ve alternatifsiz adam olmak bir çok siyasinin hayalini
süslemeye başlamış. İşin daha ilginci, AKP’lilerin zihniyetini en sert şekilde
eleştirenler bu durumun kendi etraflarında yaşanmasından memnun bile oldular
denilebilir. Hatta iktidar hedefinden sapılmasına neden olan “küçük olsun,
benim olsun” hastalığının genel merkez dışına da taşarak nüksettiğini görmek
kimsenin işine gelmedi.

CHP cephesinden bakıldığında tek çıkar yol vardı. Ancak 17
Aralık rüzgarına kanıldığı için bu yol yine görmezden gelindi. “Sol” olabilmek ve “soldan bakabilmek” iktidarı sarsmanın en güçlü silahı olabilirdi
ki CHP kronikleşmiş hastalıklarından kurtulup bunu yapmaya cesaret edemedi. “Ulusalcı-cemaatçi” tartışmaları
altında yaşanan kimlik bunalımından kurtulup direksiyonu sola kıracaklarını da
pek sanmıyorum. Çünkü eski hastalıkların üzerine yeni hastalıklar eklendikçe
partinin sol tarafına da felç iniyor. Acil şifalar dilemekten başka bir şey
yapamıyoruz.

İzmir’i bundan sonra
neler bekliyor?

Her şeyden önce Türkiye siyasetinde de İzmir siyasetinde de
kimse 2015 genel seçimlerine kadar bir hesaplaşma beklemesin. Zaten bu
hesaplaşmanın yolları da tamamen kapalı. Ülke demokrasiye hasret de siyasi
partilerin içleri demokrasi yuvası mı? Biz köşelerimizde, sizler
sohbetlerinizde, kendi kendimize çalıp oynayacağız.

Ancak belediyecilik açısından çok farklı ve dinamik bir 5
yılın bizi beklediğini görüyoruz.

Aziz Kocaoğlu vefalı bir siyasetçi. Kılıçların çok sert
çekildiği kavgalar yaşanmadıkça beraber yol yürüdüğü insanları yarı yolda
bırakmaz. Bir çok siyasetçinin kelime anlamını çoktan unuttuğu “vefa” kavramı Kocaoğlu’na esnaflıktan
kalan bir özellik olsa gerek. Çünkü esnaflık kültürü dayanışma ve vefayı
barındırır.

Ancak bu sefer vefanın dozu kaçtı gibi. Kocaoğlu esnaf
kültürünü siyasi tercihleriyle bu kadar harmanlamamalıydı. Bunu yaparak
siyaseten büyük risk aldı. Ve kim hangi
matematik hesabı yaparsa yapsın CHP İzmir’de başarısız oldu. Kimse bu sefer
kurban olmaya da yanaşmıyor. Aday belirleme sürecinin kurbanı Sinan
Karamustafaoğlu olmuştu. Ama Ali Engin ve ilçe başkanları bu duruma düşmemek
için çeşitli hesap kitapla güneşi balçıkla sıvamaya çalışıyorlar. Zaten çoğu
ilçe başkanı muradına ermiş durumda. Beş yıl boyunca saltanatlarını
pekiştireceklerini düşünüyorlar. Ancak filmin sonu onların tasarladıkları gibi
bitmeyecek. Filmin aralarına serpiştirilen parçalardan kafalarını
kaldırdıklarında onlar da göreceklerdir. Siyasi hayatları büyük lekeler aldı.
Ve siyasi lekeler zamanın parlatıp büyüttüğü kirlerdir. Günü geldiğinde
olduğundan çok daha büyük bir şekilde önlerine çıkacaktır.

Bu durumda başarısızlığı
Kocaoğlu’nun üstlenmesi gerekirdi. Vefa bunu da gerektirirdi. Tabi ki bunu
benim kadar kendisi de biliyordur. Bu durumu açıklamanın tek alternatif
kalıyor: İlerleyen süreçte, Aziz Kocaoğlu üzerinden, CHP’de yaşanacak olan
genel başkanlık ve genel merkez kadrolarının belirlenmesi sürecine eli güçlü bir
siyasetçi ve belediye başkanının arkasında girme planları yapılıyor.

Bu olasılığı şimdilik fazla kurcalamadan Kocaoğlu’nun
muhtemel dört varisine bir göz atalım: Sema Pekdaş, Olgun Atila, Hüseyin Mutlu
Akpınar ve Levent Piriştina. Bu dört ismi iyi takip edin. Başarılı olmaktan
başka şansı olmayan bu dört başkandan birisinin, sonraki dönem Kocaoğlu’nun
koltuğuna oturmasına kesin gözüyle bakıyorum. Diğer üçü de İzmir ve Türkiye
siyasetinin belirleyici isimleri olmaktan geri durmayacaklardır.

Sema Pekdaş, siyasi mücadelelerden biriktirdiği tecrübesiyle
toplumcu ve halkçı belediyeciliğin örneklerini vermek için yola çıktığını en
başından beri yüksek sesle dillendiriyor. Bu nedenle -özellikle sol adına umudunu canlı tutmak isteyenler- Pekdaş’ın her
hareketini dikkatle inceliyor. Başarılı olmasının önündeki en büyük engel kendi
partisinin dinamikleri olacaktır.

Atila, Akpınar ve Piriştina, gençlere siyasette şans
verilmesini yüksek sesle dile getiren anlayışın Türkiye siyaseti adına en büyük
kazanımları olarak koltuklarına oturdular. Ailelerinin kendilerine bıraktığı
siyasi miras ile sosyal belediyecilik adına kalıcı ve örnek projeler
yapacaklardır. Başarılı olmaları için şartların çoğu lehlerinde. 5 yıl sonra
farklılıklarıyla konuşuluyor olmaktan başka şansları yok.

Eleştirmek için henüz erken. Ancak özellikle bu dört
başkandan beklenti büyük olduğu için en ufak hataları ciddi eleştiri oklarına
hedef olacaktır. O yüzden de başarısızlıklarının hoşgörüyle karşılanılacağını
düşünmek hata olur.

Tayyip R. Erdoğan’ın Türkiye’ ye armağan ettiği siyaset ve
siyasi etik anlayışına inat güzel örnekler göreceğimize inanıyorum. Sizler de
inanın. Zaten inanıp umut etmekten başka şansınız da yok.

Godot gelecek…

Bekleyelim, görelim…