ÖZLEMEK

Özlemek bir sevgiliyi, bir aşkı, bir bebeği, babayı, ne zor şeydir
özlemek...



Anlatmak için bile kelimelerin yetersiz kaldığı bu durumu yaşamayan yoktur…



Sevgiliye hasret çekmek, onunla olma isteğini bastıracak başka bir hissin olmadığını anladığınız anda başlar
özlem duymak.. Ellerini özlemek, gözlerini özlemek, sözlerini özlemek, en
kötüsü kokusunu özlemek; burnunuzun direği sızlarda elden hiçbir şey gelmez…



Aşkı özlemek, insan oğlunun hayatında olmazsa olmazıdır AŞK, neye kime
duyulduğunun bir önemi yoktur önemli olan aşık olmaktır.. Allah’a aşk en büyüğüdür.  Hayalinizde yarattığınız ama gerçek var
olmayan bir varlığa aşkta vardır. Beyaz atlı prens diye tanımlarız onu ama
kimse beyaz atıyla çıkıp gelmez. Gelenin ya atı beyaz değildir, ya atı yoktur
yada beyaz atın üstündeki prens bizim hayal ettiğimiz değildir. Hep özleriz aşkı
ama aşk gelmez…



Bebeğe özlem, anlatılamaz anne
olmayan bu özlemi bilmez diyeceğim ama asıl özlemi çeken o evlat kokusunu içine
çekmeyendir… Olmayan bir evladı özler. Onunla uyanır yada onun sesiyle uyanmak
ister... Keşke der evladı olmayan kadın keşke benimde bir evladım olsaydı da
geceleri uyutmasaydı beni yaramazlık yapıp “ÖMRÜMÜ
YEDİN“ diye bağırtsaydı beni… Keşke...



Baba ya özlem, işte tam burada bütün özlemlerin aslında birer kelimeden
ibaret olduğunu anlarsınız. Yerine koyulabilecek ne sevgili ne koca ne evlattır. O yeri doldurulamayan kocaman bir boşluktur.
Gün geçtikçe özlemi hep büyür bir nebze azalmaz. Ağlarsınız gözünüzden akan iki
damla yaş sanki yüreğinizdeki yanan özlem ateşini bir nebze söndürürde en fazla
babası ile yürüyen yaramaz bir çocuğu görene kadardır bu yangının sönüşü... Ben kimseyi kıskanmam babasının elini
tutmuş bir kız çocuğunu kıskandığım kadar…





Özlemek; bir kelime, 7 harf...
Ama insan ömrünün bütünü demektir. Özlemeyen insan yaşamıyordur. Nefes almıyordur.ölüden
farksızdır. Bencildir. Kendi için yaşıyordur... Eğer yaşamak denirse.