Suriyeli Kadınlar Konak'da Konuştu: Kimlik Yok; Sefalet, Sömürü ve Nefret Var

Dilan Taşdemir / Evrensel - Suriyeli mülteci kadınlar, Konak Mülteci Meclisi’nin toplantısına katılarak sorunlarını anlattı. Kadın mültecilerin yaşadıkları sorunların başında, kimlik verilmemesi, dil probleminden kaynaklı çalışma yaşamına katılamamaları, katılsalar bile maaşlarını alamamaları ve karşı karşıya kaldıkları nefret söylemleri geliyor.

Suriyeli kadınlar, en çok bir kimlikleri olmadığı için zorluk yaşadıklarını anlatıyor. Bazen aylar süren kimlik alma çabaları çok büyük mağduriyetlere yol açmış. Kimlikleri olmadığı için hastanelerden geri çevrildiklerini söyleyen kadınlar, çocuklarını  okula yazdıramamaktan, çalıştıkları yerlerden ücretlerini alamamaktan şikayetçi. 

‘Kanser Hastasıyım Hastaneye Gidemiyorum’

Kimlik bekleyişi sırasında tedavi olamayan çok sayıda yaşlı, hasta, engelli yurttaş ve çocuk bulunuyor. Toplantıda söz alan bir kadın, 2 aydır Türkiye’de olduğunu belirterek, “Ben de eşim de öğretmeniz. 2 aydır kimlik için gidip geliyoruz. Hamileyim ve kanser hastasıyım. Kimliğim olmadığı için hastaneler beni almıyor. Ne yapacağımı bilmiyorum.  Kocam da ben de işsiziz. 4 çocuğumuz var. Çocuklarımıza nasıl bakacağımızı bilmiyoruz” diye isyan ediyor. 1.5 yaşında engelli çocuğu olan bir başka kadın mülteci ise ise, kimlik alamadıkları için çocuğunun tedavisini yaptıramadıklarını ayrıca kalbi delik olan erkek kardeşinin de hastaneye alınmadığını anlatıyor. Sosyal hayata ve çalışma yaşamına katılım Suriyeli kadınlar arasında oldukça düşük.

Toplantıya katılan kadınların arasında çok sayıda üniversite mezunu olmasına rağmen çalışan kadın sayısı bir elin parmaklarını geçmiyor. İş arayıp aramadıklarını sorduğumuzda ise yine katılanların  çok az bir kısmı iş aradığını söylüyor. En büyük sebep ise dil problemi. Türkçe’yi iyi bilmedikleri için çalışamadıklarını belirten kadınlar, çalışsalar da paralarını alamadıklarını söylüyor. 

‘Avukatım ama Burada Hakkımı Savunamıyorum’

Toplantıda konuşan Suriyeli bir kadın mülteci, avukat olduğunu, Türkiye’ye gelince mesleğini yapamadığını anlatıyor. Bu nedenle bir tekstil atölyesinde işe girdiğini belirterek şöyle devam ediyor: “Patron 2 aylık maaşımı vermedi. Suriyeli olduğum ve dil bilmediğim için vermedi maaşımı, ben de kime şikayet edeceğimi bilmediğim için paramı alamadan işten çıktım. Etrafımdaki her Suriyeli yaşıyor bu problemi, kimse maaşını düzgün alamıyor. Orada avukattım, burada kendi hakkımı bile savunamıyorum.” Hastane ve kamu dairelerindeki tercüman yetersizliğinden de yakınan kadınlar, hiçbir yerde muhatap bulamadıklarını söylüyor. Dışarıda ayrımcı tutumla karşı karşıya kaldıklarını belirten kadınlar, çocuklarının mahalleli tarafından dövüldüğünü de anlatıyor. Sokakta ayrımcı uygulamaya maruz kalan çocuklarının okulda da hem öğretmenleri  hem de yaşıtları tarafından ırkçı ve ayrımcı söylemlerle karşılaştığını vurgulayan kadınlar, çocuklarının bu nedenle okula gitmek istemediklerini dile getiriyor.  Toplantı sonrası konuştuğumuz kadınlar bu zamana kadar kendilerini ifade etmeleri için hiç böyle bir fırsat verilmediğini, bu yüzden kendilerini anlatabilmenin mutluluğunu yaşadıklarını ifade etti.