KADERSİZ SOMA

13 Mayıs
2014 öğleden sonra saat üç unutulmayacak bir tarih ve zaman dilimi olarak
aklımıza kazınacak. Aylar ve yıllar sonra bu kömürün karasını yüzlerinden ve
ellerinden yıkayarak çıkartma gayretinde olanlar elbette olacak ama tarihin
birer yüz karası olarak kalacaklar, kalmaya devam edecekler…

Aldatan
medya, sorgulamayan toplum, rant peşinde koşan siyaset, ortakçı ve sanayici…

Tek bir
vicdan emaresi göstermeyen büyük bir ülke olduk vesselam. Kocaman gururlarıyla,
onursuz, izansız, vicdansız, tuzu kuru olan ülkem insanları, medyası,
siyasetçisi, sanayicisi yaşama(ma) odası olarak mahkûm kılınmış
güvenlik yoksunu, ölüm kokulu dehlizlerde çile çeken bir ömür için oturmuş
cümbür cemaat yaşam odasını tartışır olmuşlar.

İnancım odur ki yaşam odası olsaydı işçileri küçümseyen,
önemsemeyen, onların kömür akan terinden midesi bulanan (şirk)et sahipleri
ve patronları o güzelim odalar kirlenmesin diye kapılarını kitler ve
anahtarlarını ceplerinde saklarlardı.

Ve velev ki
olsaydı! 

Yürekleri
çocuklarına, sevdiklerine ekmek götürme derdinde olan canım madencileri
her patlamada temizlenmeleri için sıraya sokarlardı.

Çünkü ekmeğiyle
tehdit edilmiştir madenci ölümün eşiğindeyken bile korkar, beyaz sedyeyi
çizmeleriyle kirletmekten.

Zira bu
patronların düşünceleri lakayttır. “Bu
işin kaderinde bu var” diye söylenen sözler akıl tutulmasının ispatı değil
midir?

Sahte bir
seremoniyle başlar ahlar ve vahlar ardınca söylenmeye köleleştirilmiş bu
yaşamların arkasından. Kadercilik bu vah vah’ların altındaki ikiyüzlülüğü örten
en önemli maske olarak ortaya çıkar; Zira
değersizdir emekçiler, işçiler, madenciler…

Ve değersizdir
kadınlarının, çocuklarının, analarının ve babalarının döktükleri gözyaşları…

Şimdi
içimiz kor gibi yanıyor ve o maden ocağındaki ateş gibi sönecek yavaş yavaş…

Yıllar geçse de daima soracağız,
bebelerinin boğazlarındaki kömür yangısını, yüreklerinin sızısını…

Kaç madenci vardı?

Kaçı öldü?