TERKEDEN GÖLGE

Sultan Teyze, cam kenarındaki koltuğuna oturmuş gelen geçen
insanları, azda olsa gören gözleriyle seçmeye çalışıyordu. Bir gözünü
kataraktan dolayı kaybetmiş, diğer gözüne ise hafiften perde inmeye başlamıştı
.Sultan Teyze bunu çokta dert etmiyordu aslında. Kaybettiklerimin yanında iki
gözümün lafı bile olmaz diye mırıldanıp duruyordu sürekli.

Az görmesine rağmen havanın karardığını anlamış büyük bir heyecanla
yanındaki mumu yakmıştı. Dünyadaki tek dostu , ailesi yerine koyduğu tek arkadaşının
gelme saati yaklaşmıştı.

Elindeki mumla etrafına bakındı önce kimsecikler yoktu. Birden
panikledi yaşlı kadın. Odanın dört bir yanında koşuşturmaya başladı. Delirmiş
gibiydi defalarca baktı etrafına ama göremedi. Sonra anladı bu karanlık yolda
onu gölgesinin bile yalnız bırakarak terk ettiğini.

Yavaşça koltuğunun üzerine oturdu, yıkılmış dağ gibiydi.
Titreyen buruşmuş ellerine bakarak düşündü; “Neden yalnız kaldım” dedi kendi kendine. Çocukluğunu anımsadı bir
an. Ağlamaklı dudakları gülümser gibi oldu.

Annesini, babasını hatırladı. Onu ne kadar çok sevdiklerini,
nasıl ilgi gösterdiklerini düşündü. Düşündükçe de mutlu oldu.

O anki mutluğu bitsin istemiyordu. Biraz daha büyümek istedi
lise dönemindeydi şimdide. Yüzündeki tebessüm devam etti. Anıları onu bir
nebzede olsa hayata bağlamıştı. Birden buruşmuş olan suratı hafif ekşidi. Çünkü;
ilk defa aşık olmuş, ilk defa ihanete uğramış ve ilk defa ailesine bu dönemde
karşı gelmeye başlamıştı. Deli, dolu çağlarıydı gülüyordu, eğleniyordu, kırıyor,
kırılıyor içi içine sığmıyordu. Ama çok mutluydu.

Çocuk gibi kendi kendine hadi biraz daha ileriye, biraz daha büyü Sultan
diyordu . Üniversite zamanına getirmişti onu yorgun beyni.

Dersleri yoğunlaşmıştı yeni okulunda. Hayatın ağırlığını, sorumluluklarını
burada öğrenmişti. Ve ilk kez gerçekten aşık olduğunu burada anlamıştı. İlk kez
sevmiş ve sevilmişti. Ömrünün sonuna kadar sevecekti her ne olursa olsun.

Yavaş, yavaş yüzündeki gülümsenin yerini acı bir ifade
almaya başlamıştı. Çünkü orta yaşını çoktan geçmiş hatta evlenmiş anne bile
olmuştu. Genç, dinamik bünyesinin yerini yorulmaya yüz tutmuş, hayattan belli
darbeler almış bitkin bir kadın almıştı. Çok sevdiği anne, babasını toprağa
bile vermişti. Zamanın hızla akıp gitmesi yetmezmiş gibi. Zihnide zamana ayak
uydurmuş kadına hayallerini bir çırpıda anımsatıp kayboluyordu .

Birden gözlerinden bardaktan boşalırcasına yaşlar akmaya
başlamıştı. Hayatın en hazin, en acımasız yıllarına gelmişti. 60’lı
yaşlarındaydı artık. Canından çok sevdiği eşini kaybetmişti. Gözünden sakındığı
evlatları ona yüz çevirmiş torunlarını bile göstermez olmuşlardı. Ağladı, tekrar
tekrar ağladı ve ağladı .

Gözleri tekrar gölgesini aramak istedi. Sadece bakındı ve
aramaktan vazgeçti. Artık biliyordu bu dünyada bir başınaydı. Ne gölgesi, ne de
bir ses vardı etrafında. Son nefesini yalnız başına verecekti.

Tüm bunları kendi kendine mırıldanırken gölgesinin onun yanı
başında olduğundan habersizdi .

Gölgesi de ona “diğer
gözünü de kaybettin beni, bu yüzden göremiyorsun” diyemedi sadece yanında
oturmaya devam ederek onunla beraber ağladı.

80 yaşında dilenerek
hayatını idame ettiren yaşlı bir adama git çalış kazan denilen bir ülkede,
benim ülkemde Yaşlılar Haftası’nı kutlamak ne denli yerinde olur bilmiyorum ama
ben yinede kısacık bir yazıyla yaşlılarımızı anmak ve saygıyla ellerinden öpmek
istedim..

 

Tüm büyüklerimizin Yaşlılar
Haftası kutlu olsun