Yalnız değiller

Ailevi, ekonomik ya da
ruhsal nedenlerle sokakta yaşamaya başlayan; parkları, bahçeleri, köprü
altlarını, kaldırımları ve bankamatikleri kendine mesken edinen İzmirli “evsizler”,
soğuk kış günlerinde sığınacakları sıcacık bir yuvaya sahip olmanın “buruk
mutluluğunu” yaşıyor. Sokaktaki kimsesiz erkeklere yılın 12 ayı hizmet veren
Türkiye’nin tek belediye kuruluşu Müyesser Turfan Güçsüzevleri, özellikle dondurucu
soğuklarda “tam kapasite” çalışıyor.   

İzmir Büyükşehir
Belediyesi’ne bağlı Güçsüzler Evi’ne gelenlerin sağlıktan giyime kadar her
türlü ihtiyaçları gideriliyor. 18- 60 yaş arası evsiz erkeklere kucak açan
Müyesser Turfan Güçsüzler Evi, kopuk ailelerin birbirlerini bulmalarına da
olanak sağlıyor.

Zabıta ekipleri, devriye
gezen emniyet güçleri ya da ihbar üzerine harekete geçen Güçsüzler Evi
yetkilileri tarafından bulundukları yerden alınan evsizler, hem soğuk
havalardan korunuyor hem de sıcak bir yuvaya sahip oluyor. Önce sıcak bir banyo olanağına sonra da temiz giysilere
kavuşan kimsesizler, yemek ve yatak gibi temel ihtiyaçlarının dışında sağlık
hizmeti de alabiliyor. Eşrefpaşa Hastanesi’nde sağlık kontrolleri yapılan
vatandaşlar, 3 ay süreyle misafir ediliyor. Yaşı uygun olanlar Sosyal Hizmetler
İl Müdürlüğü ile yapılan koordineli çalışma ile Huzurevi/Bakım merkezlerine
yerleştiriliyor, çalışmaya müsait olanlar iş bulma kurumuna yönlendirilerek iş
bulmaları sağlanıyor.

Müyesser
Turfan Güçsüzler Evi’nden kendi işini yapabilir derecede sağlıklı, akli dengesi
yerinde olan, sürekli tedavi gerektiren hastalığı bulunmayan kimsesiz erkekler
yararlanabiliyor. Sokakta yaşayan kimsesizleri bildirmek isteyenler 361 00 82
numaralı telefondan Müyesser Turfan Güçsüzler Evi’ne ulaşabilir.

Geçtiğimiz yıl burada
“konuk” edilen evsizlerden 20’si Huzurevi/Bakımevine yerleştirildi, 70 kişi iş
bularak çalışmaya başladı. 20 kişi istekleri üzerine memleketlerine gönderilirken
bir kısım vatandaşın da aileleriyle görüştürülerek evlerine dönmeleri sağlandı.


Aralarında tabela ressamı
da bulunan vatandaşların çoğunun hayat hikayeleri de oldukça hüzünlü. İşte
onlardan bazı örnekler ve düşünceleri:



Mustafa Ümit Kırcılar

“Kalp ameliyatı oldum.
Sonra çalışamaz hale geldim. Buraya 15 gün önce geldim. Buradaki arkadaşlar
bize çok yakınlık gösteriyorlar. Güleryüzlüler. Her istediğimizi yerine
getiriyorlar. Her türlü hizmeti alıyoruz. Banyo yapıyoruz. Her an sıcak suyumuz
var. Çarşaflarımız tertemiz. Çayımız var. Bize çok yardımcı oluyorlar. Allah
hepsinden razı olsun.”



Tibet Emek

“Manisa Salihli’den iki ay
önce geldim. Evsiz kaldım. Orada kirayı ödeyemediğim için ev sahibi beni evden
çıkardı. Eşyalarım öylece kaldı. Ekmek parasını toplamak için çöplerden hurda
topluyorum. 400 milyon lira borcum olduğu için ödeyemedim ve çaresiz kaldım. Burada
bizi yedirip içiyorlar, tüm ihtiyaçlarımızı karşılıyorlar. Belediye’den Allah
razı olsun. Dün  8-10 kişi bizi  hastaneye  götürüp muayene ettirdiler. Onlar olmasaydı,
başımızı sokacak bir yer bulamazdık.”



Muhittin Yamak

“Buraya gelim iki ay oldu.
Böyle hizmet veren kuruluşların fazlalaşmasını istiyorum. Sokakta kalan
insanlarımız, mağdur olan insanlarımız burada sıcak bir yemek yiyor, şefkat
görüyor, düzenli bir şekilde yatıp kalkıyor. Belediye’ye çok teşekkür ediyoruz.
İnsanlarımızın çoğu dışarıda ve böyle yerlere çeşitli nedenlerle geliyor. Kader
mahkumları var. Ben böyle kurumları sokaktan kurtarma kuruluşu olarak görüyorum.
Ressam ve tabelacıydım ben. Eski sistem klasik olarak fırça ile çalışıyorduk. Şimdi
fırça olayı kalktıktan sonra teknolojiye yenik düştü bu el sanatı. Herhangi bir
sosyal güvencemiz yok, huzurevini bekliyorum.”