GÜLE GÜLE SEVGİ HOŞ GELDİN NEFRET

Önceleri hep kocaman, sevgi dolu yüreklere sahip bir millet
olarak düşünürdüm güzel ülkemin güzel insanlarını.

Her geçen gün daha da kızışan ve yoğunlaşan ülke gündemini
takip ettikçe anladım ki herkes rolünü layıkıyla yerine getiren profesyonel
birer oyuncuymuş.. 

Ve anladım ki
aslında  gerçek sevgiyi yüreğinde gururla
taşıyan çok az insan varmış..

Evet sevgiyi unuttuk. 

Biz insanlar sürekli kendimize, ailemize, milletimize zarar
verir olduk.

iki yüzlülüğümüzü, içimizdeki kini, nefreti dilimize
doladığımız vicdan merhamet kavramlarıyla öyle güzel örtüp gizledik ki buna
kendimizi bile inandırdık.

Son günlerde yüreklerimiz öyle çok küçüldü ki yalnızca
inanmak istediklerimizi sığdırabildik oraya.

İnandık.

Siyasetçilere, parti liderlerine beynimizi devre dışı
bırakarak doğruyu, yanlışı sorgulamadan inandık. İnandıkça bağlandık
bağlandıkça bir birimize karşı olan nefretimiz çığ gibi büyüdü.

Ve bugün gelinen son
nokta. 

Köküne kadar
kutuplaşmış dün hısımken bugün hasım olan fırsatını bulsa birbirlerinin
mezarını kazacak kadar yüreği taşlaşmış bir halk.

Tahammül yok, saygı yok, anlamak yok, ön yargısız bakma
biçimi yok.

Birileri Atatürk’e olan hassasiyetini belirtti, karşısına konulan
Müslümanlık ve dincilik oldu.

Birileri başörtüsünün mücadelesini verirken ona yakıştırılan
yobazlık oldu.

CHP’yi destekleyen kesim din düşmanı, ateist, AKP’yi tercih
edenler ise makarnacı diye ilan edildi.

Hangi görüşten olursanız olun partizanlığın lüzumu
yok. 

Önce sevgi. Sevgi yoksa insanlıkta yok. İnsan olmayanın
savunacağı bir görüşü de olmaz.

İsteseniz de, istemeseniz de bu ülkede bir Mustafa kemal
Atatürk gerçeği var. Ve hiç kimse bu gerçeğin önüne geçerek unutturamayacak.

Sevgisizliğiniz, içinizdeki kin camilerde okunan ezan sesini
hiç bir zaman bastıramayacak.

Ve ne yazık ki Türk halkı artık eskisi gibi birbirine bağlı
bir millet olamayacak.

Güle güle SEVGİ, Hoşgeldin
NEFRET!