SABAHA ÇIKACAKMIYIM BİLMİYORUM

Şu an saat 03:25 vakit gece yarısını çoktan geçti.
Çevremdeki evlerin lambaları çoktan sönmüş, insanlar kim bilir kaçıncı
rüyalarına yelken açarak güneşin doğmasını bekliyor. Bir ben mi ayaktayım, bir
ben miyim gecenin huzur veren koynunda sabahlayan? hiç sanmıyorum. Kim bilir
kaç seven ayrı kaldığı sevdiğine hasret kokan şiirler yazıyor, dost bildiği
karanlık gecelerde. Belki de şuan bir hasta yakını çaresizliğinin acısını
geceye mal ederek, nefretini kusuyor.

Aslında pek kimse sevmez geceyi. Çünkü gece dertlerin
efendisi, mutlulukların düşmanıdır. Çirkinlikleri, dile getirilmesi zor
itirafları, pişmanlıkları saklar siyah örtüsünün altına. Her şeye rağmen
dosttur, çaresizliklerde sığınılan tek limandır, ben ve benim gibi karmaşık
insanlar için.

İlk babamın hastalığıyla başladı geceye olan aşinalığım, ilk
o karanlık gecelerde öğrendim kimselere göstermeden göz yaşlarımı saklamasını.
Ve ilk o zaman sevdim kafamı göğe kaldırarak yıldızlarla beraber dua etmeyi.

Geceyi seviyorum,
çünkü iyi ve kötü günümde hep yanımda oldu.

Geceyi seviyorum,
çünkü bana tek bir gün ihanet etmedi.

Geceyi seviyorum,
çünkü yanımda olmayan tüm sevdiklerimle beni buluşturdu.

.

Onca yıl gecelerime hep başkalarını sığdıran ben, bu gece
ilk defa kendimi düşünüyorum, kendim için endişeliyim ve kendim için dua
ediyorum.

Bu gece saat 02:05 sularında kendime kahve hazırladığım
sırada küçük bir baş dönmesi sonucu yere yığıldım, sanırım düşme esnasında
kafamı bir değil bir kaç kez duvara çarptım. Yaklaşık on beş dakika hiç
kıpırdamadan olduğum yerde kendime gelmeyi bekledim. Birden aklıma ev halkının
uyumuş olduğu geldi. Aniden her hangi birinin uyanarak beni yerde görmesi ve
gereksiz panikler yaparak ağrıyan başımı biraz daha ağrıtması istediğim en son
şeydi.

Bu nedenle hemen ayağa kalktım ve odama geçtim, amacım biraz
uzanarak dönen başımı dinlendirecek, sonrada kalkıp bitirmem gereken yazılarımı
tamamlayacaktım.

Çarpma sonucu kafamda oluşan şişliği yatağa uzandığım anda
farkettim. Beni bilen, bilir canım öyle çok tatlı değildir, en ufak bir
rahatsızlıkta anlamsız nazlar yapan süs bebeği de değilim. Cahil cesurdur
cümlesi cuk diye gelmiş benim üzerime oturmuş gibi. Bu kadar güçlü yapıma
rağmen, İlk defa bu gece kendim için korktum, ölüm korkusu değildi benim ki,
anlatılması güç bir durum. Ani ölüm olacaktı benim ölümüm ve sevdiklerimle
vedalaşma vaktim olmayacaktı.

Kendimi toparladım yataktan kalkarak mutfağa geçtim bu
defada. Koca bir fincan çay koydum kendime, uyumamam gerekiyordu ve bir
şeylerle oyalanıp zamanın geçmesini beklemeliydim. Bilgisayarımı açtım ve beyin
kanaması belirtilerine bir göz attım. Neyse ki şu an için sadece baş ağrısı ve
uyuşukluk hakim üzerimde başka belirti de yok zaten. Bu nedenle kimseyi
yatağından kaldırıp telaşlandırmamam gerek.

Şu an saat 07:28 i gösteriyor. Bendeki uyuşukluk halen devam
ediyor ve sanırım hafif mide bulantısı başladı. Yazımı yarım bırakarak yatağıma
geçmeyi planlıyorum. Çünkü daha fazla ayakta duracak halim kalmadı.

Dinlenmeye çekilmeden önce şu an yazdığım yazımı bir
arkadaşıma yollayarak her hangi bir olumsuzlukta yazımı benim adıma devam
etmesini isteyeceğim. Umarım buna gerek kalmaz ve kendi yazımı yine kendim
tamamlar sizlere ulaştırırım. Şimdilik hoşçakalın.

Merhaba..

Sanırım bu defa da kefeni yırttım. Gece yaşadığım onca korku
boş bir evhamdan başka bir şey değilmiş. Çok şükür bunu da sessiz, sedasız
atlattım ve hayatıma kaldığım yerden devam edebilirim artık.

Siz, siz olun benim
gösterdiğim cahil cesaretini göstermeyin. Sağlık şakaya gelmez, en ufak bir
rahatsızlığınızda en yakın sağlık kuruluşuna giderek, muayenenizi yaptırın.